σιγά,σιγά χαράζει. τα χρώματα ασθενή μα αχνοφαίνονται                                                               

ήταν να 'ρθεις ή ήταν για να φεύγαμε;

σιγά, σιγά χαράζει. τα χρώματα ασθενή μα αχνοφαίνονται

όταν υποχωρήσουν τα χρώματα και οι ανάγκες 

τότε θα είναι μία καλή ευκαιρία να σωπάσεις και να αναρωτηθείς 

αν τα χρώματα ξεθωριάσουν

πότε ήταν η τελευταία φορά που κάποιος να έβαψε; 

σε βλέπω ανάμεσα στις διασπάσεις 

κομμάτια συλλέγονται και εσύ με αποσπάς 

ακόμα και αν σαν ήλιος φλέγεται 

μονάχα κοιτάς και ξεσπάς 

σε ψάχνω στις διασπάσεις μα φαίνεται να είσαι πολύ μακριά 

πλησιάζω και αλλάζεις φορά 

το μυαλό μου διαλέγει εικόνες 

και εσύ δεν είσαι πουθενά 

κατάφερα και σ' έδιωξα από τις διασπάσεις 

κατάφερα και σ' έδιωξα ακόμα μια φορά 

κατάφερα και σ' έδιωξα από τις διασπάσεις 

κατάφερα και σ' έδιωξα μέχρι να έρθεις ξανά

slowly, slowly, the colors faintly emerge but barely show

were you about to come, or were we about to leave?

slowly, slowly, the colors faintly emerge but barely show

when the colors and needs recede 

then it will be a good opportunity to be silent and wonder

if the colors fade, when will it be the the last time someone repainted them?

i see you amidst the dissolutions

pieces are gathered and you tear me apart

even you're burning like the sun

you are only trying to lash out

i search for you amidst the dissolutions but it seems you are far away

i approach and you change direction

my mind selects images

but you are nowhere

i approach and you change direction

my mind selects images

but you are nowhere

i saw you amidst the dissolutions

now I gather pieces, but you are nowhere

i gather my losses

i take care of my losses

i gather my losses

i gather my losses

i take care of my losses

i gather my losses

but nothing remains of you

i managed to drive you out of the dissolutions

i managed to drive you out once again

i managed to drive you out of the dissolutions

i managed to drive you out until you come back again.

ρούχα φανταχτερά 

κουστούμια απελπισίας  

ντυμένος τοκετός 

ίδιο παιδί φοράει 

λέξεις παρηγοριάς 

τοπίο στολισμένο 

ντυμένα χαρωπά 

εξώφυλλο σκισμένο 

53 συλλαβές 

καμία καθώς πρέπει 

μάτια γδυτά  

ρώμη πενθούν

fancy clothing

suits of desperation

parturition's dress

the child itself is worn

soothing words

decorated scenery

dressed up brightly

torn out cover

53 syllables

not a single as it should

stripped eyes

mourn for power.

ένα χαρτί μουτζουρωμένο 

με χαρακώνει 

άσκοπος διωγμός 

πλησιάζω κοντά 

χλωρά, σμιλευτά, σάβανα 

προσμένουν

ένα απαλό άγγιγμα 

κοκκινόμορφες λιακάδες 

σε πολύχρωμες αγκάλες 

σώμα χωρίς φτερά 

πάρε με 

πλάνη  

κάθε τι ν' απαλλάξεις 

τον ίσκιο σου να παράγεις 

σε κάθε κορμοστασιά 

ψηλά ανεμοσυρμεί 

η ρωγμή του θαύματός μας 

σα σκεπάσει κάθε ίχνος, θα φανεί, 

ο θάνατός μας

a scribbled paper

cuts me

aimless persecution

i'm closing in

lush, sculpted, shrouds

anticipating

a soft touch

vermillion lights

in colorful hands

wingless body

take me

mirage

what to absolve

casting your shadow

to every figure

up high is hovering

the split of our wonder

as it covers, every trail

the death of us, will be revealed

βήματα δειλά απομακρύνονται 

θα 'θελα μακριά κάπου να κρύβονται 

προσεύχεται, φωνάζει, τη σιωπή παρηγορεί

δακρύζει αίμα η βροχή 

και πνίγεται 

ίσως πλανιέται, ανατολή δεν είδαμε 

ανθίζει άφοβα, αρνείται 

θυμάμαι κάποτε υπήρχε 

δακρύζει αίμα η βροχή 

και πνίγεται

timid steps, distancing themselves

i'd want them away, somewhere hidden

prays, screams, comforts the silence

tearing up, raining like blood

and drowning

maybe wandering around

the sunrise, never to be seen

blossoms, fearless

denying

i remember it existed once

tearing up, raining like blood

and drowning

μην κάνετε έρωτα στη θάλασσα 

ενώ αμέτρητες γοργόνες 

παράτησαν τα πάντα 

για ωκεανούς 

μη φιλιέστε ανέμελα 

αλλά φοβισμένα 

και με τρόμο   

ο πόνος υποκινεί 

όχι οι υπερβολές 

δίψα λιμάνι 

νερό ξεδιψάει 

το πλοίο σαλπάρει 

το πλοίο βουλιάζει

don't make love in the sea

while countless mermaids

abandoned everything

in favour of the oceans

don't kiss carelessly

but fearfully

and with dread

pain incites

not extremity

thirsty harbor

water quenches

the ship sets sail

the ship sinks

ο ασφόδελος μύριζε γνώριμα 

με όλα τα στολίδια του μαζί

όσο περιφέρεται τόσο σε θυμάμαι

οι πληγές μου από τότε 

μαράθηκαν 

έγιναν ρίγος που ακούει 

στο όνομά σου 

φλύαρα σε αναζητώ 

μέσα στο ζόφος 

ελπίζω να με βλέπεις 

ουρλιάζω την παρουσία μου 

στη φυγή σου 

και οι φωνές που αντηχούν 

ένας ψίθυρος στην άκρη της σιωπής σου. 

the asphodel smells familiar

with all its ornaments together

the more it wanders, the more I remember you

since then, my wounds 

have withered away

they have become a shiver that hears

your name

i seek you out jaberring

in the gloom

i hope you can see me

i howl my presence

in your departure

and the voices echoing

are a whisper at the edge of your silence

στις άσκοπες μέρες που νιώθω να χάνομαι

ψάχνω ένα πάτημα κάποιον σκοπό

μονάχα για λίγο όταν χαράξει

έξοδος

μα ακόμα εδώ

άχρωμα συντρίμμια σε γκρίζες ουλές

στις ώρες που ζήτησες βοήθεια και ήτανε βουβές

ο χρόνος στέκει ξοπίσω μου

ο χρόνος στέκει ξοπίσω μου

και οι νύχτες σε ράγες

άχρωμα συντρίμμια σε γκρίζες ουλές

στις άσκοπες μέρες που νιώθω να χάνομαι

όταν σωπάσω και το δεχτώ

ακόμα και όταν χαράξει

έξοδος

δε θα θέλω να σωθώ 

on purposeless days when I feel lost

i search for a foothold, a purpose

only for a little while, when dawn breaks

Exit

but I am still here

colourless debris in gray scars

in the hours you asked for help, they were mute

time stands behind me

time stands behind me

and nights on rails

colourless debris in gray scars

on purposeless days when i feel lost

when I fall silent and accept it

even when dawn breaks

Exit

i will never wish to be saved

κρυφοκοιτάζω τον αστό

σαν σκόνη στο περβάζι 

σε έναν κάμπο αραχτό 

τα ίχνη με τρομάζουν 

σα βούρκος και μαράζι

ανασαίνω 

η ζωή που μου ταιριάζει 

φοβάται να τη θέλω

a secret look at the bοurgeois

like dust on the ledge

lying down in a field

with traces that scare me

like fog and gloom

i breathe

the life that suits me

is afraid to be desired

δε με εμπιστεύεται  

ο ομόθυμος εχθρός μου 

φοβάται τη μοναξιά 

καινούργια φορμόλη 

ίδια παράτολμα πρόσωπα 

το σχίσμα του εγώ μου 

έγινε κόσκινο 

και το συλλέγω 

ακόμα μαζί     

ο άνθρωπος που ζήτησες να γίνω 

δεν τον ήξερες

ο άνθρωπος που ήθελες να γίνω 

δε σε ήθελε 

i can't be trusted

by my like-minded enemy

fearful of loneliness

brand new formalin 

same daring faces

the split of my ego

has become a sieve

and I collect it

still together

the person you asked me to become

you didn't know him

the person you wanted me to become

didn't want you

μου δίνεις χρόνο να σε αγαπήσω 

δεν ξέρω να αγαπώ 

με κυνηγάς, σε κυνηγώ, στο βούρκο

μονάχοι, (να) μη θαφτούμε

ο χρόνος στερεύει και επιζούμε 

οι εποχές μου χρίζουν νάρκη

παρατηρώ με άλλο πρόσωπο 

τα ίδια χέρια που κρατάω 

με σφίγγουν 

μου δίνεις χρόνο να σ' αγαπήσω 

όμως δεν ξέρω να αγαπώ

τρέχω να σε φτάσω 

να χαθούμε μαζί 

στην υπεροχή 

και στον φθόνο 

για όσα ακόμα εκπνέεις 

και βρίσκω την ανάγκη σου 

από απόσταση 

νιώθω κοντά σου

you give me time to love you

i don't know how to love

you chase me, i chase you, into the darkness

alone, so we won't be buried

time is scarce and we survive

my seasons are full of numbness

i observe with a different face

the same hands that I hold

squeeze me

you give me time to love you

but I don't know how to love

i run to reach you

to get lost together

in superiority

and envy

for everything you still exhale

and i find your need

from a distance

i feel close to you